تاريخچه نجوم
تاريخ ستاره شناسي، مطالعه تلاش هاي نوع بشر اوليه براي درك آسمان هاست. همه مردم در طول تاريخ به خورشید، ماه، سیارات، ستارگان و پيچيدگي حركتشان نگاه كرده و از آن تعجب كرده اند. تفسيرها در اين زمينه ميان فرهنگ هاي مختلف بسيار متفاوت بوده. اما اغلب, آسمان به عنوان خانه خدايان و جايي كه انسان ها هرگز نمي توانند آن را لمس كنند در نظر گرفته مي شده است. در نظر گرفتن ستارگان و سيارات به عنوان اشياء فيزيكي كه از قوانين قابل فهم اطاعت مي كنند از خاورميانه شروع شد (و تا حدودي در چين) و به فرهنگ هايي كه ميراث بر روشنفكري يونانيان بودند گسترش يافت.
تولد ديدگاه هاي جديد درباره آسمان به ابتداي قرن 17 برمي گردد. موقعي كه گاليله اولين بار تلسكوپي ابداع كرد و آن را به سوي آسمان ها گرداند و دنياها را به طور حقيقي و درست ديد.
با نيوتن انقلابي در فيزيك برپا شد. او پي برد كه ستارگان فقط خورشيدهايي هستند و همه از همان قوانين فيزيكي كه اينجا روي زمين صادق است پيروي مي كنند. در ابتداي قرم بيستم مطالعه جزء به جزء هرچيزي در آسمان به موضوعي بدل شد كه عده زيادي آن را تعقيب مي كردند. تاريخ ستاره شناسي شاهد همه اين پيشرفت هاست.
ستاره شناسان قديمي زيادي از بسياري از فرهنگ ها در سراسر دنيا وجود دارند. نام هاي بسياري از آنها در طول زمان از بين رفته. براي مثال ما نمي دانيم كه چه كسي و چه موقعي تشخيص داد سيارات با ستارگان فرق دارند. چه بسا، بيشتر مردم قديم ستاره شناس بودند. چون همه زير آسمان هاي تاريك بدون آلودگي نور شهر زندگي مي كردند و هرچيزي را عجيب می دیدند. نام هاي ستاره شناسان مصري، مايايي وغيره گم شده. حتي اگر ما بعضي از نتايج كارهاي آنها را بدانيم. شناخته شده ترين ستاره شناسان آنهايي هستند كه با گسترش نتيجه گيري هاي علمي جديد گره خورده اند. براي مثال هيپارجوس (يوناني متعلق به قرن سوم پيش از ميلاد)، اعتدال ها (برابري شب و روز) را كشف كرد. بطلميوس (يوناني در اسكندريه 100 سال بعد از ميلاد) سيستم زمين مركزي سيارات را به طور سيستماتيك ارایه كرد، كپرنيك (لهستاني قرن 16) سيستم خورشيد مركزي را پيشنهاد داد، كپلر (اهل چك قرن 17) قوانين جزء به جزیی در مورد حركت سيارات مطرح کرد، گاليله (ايتاليايي ابتداي قرن 17) كشف هاي بزرگي با تلسكوپش انجام داد، نيوتن (انگليسي آخر قرن 17) قوانين پايه اي فيزيك را كشف كرد كه به ما اجازه مي دهد تا نظام جهان هستي را بفهميم و ادوين هابل (آمريكايي مرگ در 1940 ) كسي بود كه كشف كرد جهان در حال گسترش است. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره مؤثرترین نظرات در علم ستاره شناسی اینجا را کلیک کنید.
تاريخچه ابزار ستاره شناسي
تاريخ ستاره شناسي بسيار طولاني ست و ستاره شناسي به وسيله همه فرهنگ ها تعقيب شده. پيش از كشف تلسكوپ تنها ابزار مشاهده اي كه مردم به كارمي بردند چشم انسان بود كه شايد با ابزارهاي مشاهده متنوعي همراه مي شد. تيكو براهه (دانماركي آخر قرن 16) از تيوب بلندي استفاده مي كرد. بطلميوس موقعيت سياره را با توجه به ستارگان يادداشت مي كرد.
بعد از اختراع تلسكوپ كشش روبه رشدي به تلسكوپ هاي بزرگ تر و بزرگ تر پيدا شد. در حدود اوايل قرن 19، ابزارهاي مختلفي مثل ميكرومترها و طيف مترها ساخته شدند تا اندازه گيري هاي همراه با جزيياتي از نوري كه از ستارگان مي آيد انجام دهند. با شروع قرن بيستم صفحه فوتوگرافيك و سپس دوربين CCD، با حساسيتشان انقلابي در زمينه ستاره شناسي بر پا كردند.
